Pocztówka z Bangkoku

Na pierwszy rzut oka, z ludźmi i relacjami też nie było tu lepiej. Istna wieża Babel! Ludzi było mnóstwo i krzyczeli w wielu językach. Nieustannie popychali, przepychali i zaczepiali. Na każdym kroku ktoś próbował naciągnąć lub oszukać. Naprawdę, na każdym kroku. Miejscowi ludzie proszeni o radę lub usługę, nakierowywali tak by jedyną opcją było wielokrotne przepłacenie. Seks, zamiast być intymną i piękną sferą życia, wyszedł tu na ulice w karykaturalnej formie – na każdym kroku było dużo prostytutek, striptizerek, drag queen i naganiaczy na pokazy erotyczne typu strzelanie piłeczką pinpongową z pochwy. Wielokrotnie proponowano mi zostanie prostytutką. Pośpiech, powierzchowność, interesowność – tak na pierwszy rzut oka wyglądały tu relacje. Czułam się zagubiona przebywając wśród tylu ludzi, którym kompletnie nie mogę ufać.

Jedzenie też okazało się wyzwaniem. Ogrom lokali oferował jedzenie bardzo sztuczne, niskiej jakości, masowe i wielokrotnie odgrzewane. Stoły i sztućce często były nieestetyczne, brudne, lepiące, plastikowe. Osobie z zewnątrz trudno było znaleźć lokal, w którym jedzenie nie będzie po prostu szkodziło. Przysmaki sprzedawane na ulicach były niczym z horroru, a królowały wśród nich martwe, czarne skorpiony.

Piękna przyroda z rajskiej wyspy, w Bangkoku nie istniała – rzeka była brudna, brązowo-szara, z mnóstwem śmieci i martwych ryb. Co chwilę spotykałam tu koty i psy na skraju śmierci. Serce łamało mi się na ich widok i obmyślałam czy uda mi się uratować choć jednego.

Ciężko tu też o spokój. W mieście tym panuje nieustanny stan podgorączkowy. Gwar, hałas, z każdej strony inna głośna muzyka. Ruch pojazdów na ulicach niezwykle podkręcał nerwowość Bangkoku. Przechodzenie przez jezdnię to prawdziwy bieg z przeszkodami, a w jeżdżeniu pojazdami zasady bezpieczeństwa raczej nie istnieją. Nieustanne trąbienie, piski, ruch niesamowicie intensywny.

:::

Po pierwszych dniach w Bangkoku czułam się nieustannie brudna, naprawdę zmęczona, zakrzyczana, zagrożona. Miałam wrażenie, że wszystko, co dobrego może dać nam świat, w tym mieście jest zniszczone przez ludzi i ich cywilizację. Zaczęłam niepokoić się, że niedługo tak właśnie może wyglądać cała ziemia. Że jeśli już teraz nie uszanujemy klimatu tak by zahamować jego ocieplanie się, by ograniczyć smog, zanieczyszczanie wód, wycinanie lasów, nie szanowanie zieleni, niezrównoważony transport, betonowanie miast, powierzchowne relacje – to właśnie tak może być w większości aglomeracji. Piekło za życia na własne życzenie.

Cóż to był za wspaniały czas!! Pełen wielu przygód, rozmów i myśli. Gdy zaczęłam chodzić sama, a nie w grupce znajomych, mieszkańcy zaczęli całkiem inaczej mnie traktować. Opiekowali się mną, chętnie mi doradzali, podpowiadali gdzie się udać, pytali czy nie potrzebuję pomocy. Zdobywałam drapacze chmur, pędziłam tuktukami, spacerowałam po nieturystycznych dzielnicach, targowałam się na maleńkich stoiskach. Gubiłam się i odnajdywałam. Biegałam, jeździłam, przechadzałam i przesiadywałam na murku rozmawiając z mieszkańcami. Spacerowałam po szybie zawieszonej 300 metrów nad ziemią i tańczyłam do energetycznej muzyki na dachu Tajlandii. Zobaczyłam gdzie mieszkają, jadają i pracują „zwykli” mieszkańcy i jacy są kochani. Było wspaniale!

Na koniec, wraz z koleżankami, wybrałam się na kurs gotowania wegetariańskiej kuchni tajskiej. Niesamowity pasjonat gotowania dał nam moc dobrej energii, zdrowego i pysznego pożywienia, szacunku do zwierząt i ich nie jedzenia. Cudownie!

Jakże się cieszę, że dałam drugą szansę Bangkokowi!